Individualisten en transhumanisten

'Ik ben de bewaker van de ijsgraven, waar de overblijfselen rusten van degenen die zijn gekomen om hun lichaam in te ruilen voor een kunstmatig lichaam. Ook hier verruilde ik mijn lichaam voor een mechanisch en ging ik op reis naar andere planeten. Maar ik begon mijn menselijk lichaam te missen, ik wilde het komen halen. Dit ben ik zoals ik voorheen was… geen kunstmatig lichaam kan mooier zijn.” – overgenomen uit “Galaxy Express 999 – The Movie” geregisseerd door Rintarō – 1979.

De prachtige animatiefilm "Galaxy Express 999 - The Movie" speelt zich af in een verre toekomst waar de rijkste mensen kunnen betalen om hun menselijke natuur op te geven om te evolueren naar een mechanisch artefact van technologie dat hen macht en onsterfelijkheid kan geven. In dit verre tijdperk zal de jonge Tetsuro reizen om een ​​afgelegen planeet genaamd Andromeda te bereiken, waar hij gratis toegang zal hebben tot een technologie die hem ook in staat zal stellen een mechanisch lichaam te verkrijgen.

Tetsuro heeft de donkerste jaren van zijn leven al in armoede geleefd, onder de vernedering dat hij zijn moeder niet heeft kunnen beschermen tegen de woede van de wrede Mechanische Hertog, een man die door zijn menselijk lichaam op te geven de mensheid lijkt te hebben opgegeven. zelf.

De figuur van de bewaker van de ijsgraven en die van de mechanische hertog zijn een waarschuwing om de mogelijke gevolgen van het verlies van een lichaam niet over het hoofd te zien: beroofd van haar eigen lichaam, zal de bewaker ervoor kiezen om voor altijd naast haar stoffelijk overschot te blijven waaruit ze zal niet meer kunnen scheiden; terwijl de mechanische hertog, ontdaan van alle empathie, zijn tijd zal besteden aan het doden van mensen, die hij als minderwaardig beschouwt en geen mededogen verdient.

De obsessie met de singulariteit

Raymond Kurzweil, computerwetenschapper en AI-expert, is een van de leidende exponenten van de transhumanistische beweging en zijn denken is sterk beïnvloed door de overtuiging dat kunstmatige intelligenties binnenkort technologische singulariteit zullen bereiken:

“Als we eenmaal de Singulariteit zijn binnengegaan, zullen we ophouden hulpeloze en primitieve wezens te zijn, machines van vlees die in denken en handelen worden beperkt door het lichaam dat ons huidige substraat vormt. De singulariteit zal ons in staat stellen de beperkingen van ons biologische lichaam en onze hersenen te overwinnen. We zullen macht krijgen over ons eigen lot. Onze sterfelijkheid zal in onze handen zijn.” -Raymond Kurzweil

Het transhumanisme van Kurzweil gaat uit van het idee dat de technologieën die in de mens zijn geïmplanteerd, niet moeten worden gezien als systemen van manipulatie en controle, maar als een kans om de structuur van de mens zelf te versterken en te verbeteren. Het menselijk lichaam vertegenwoordigt een grens in de evolutie, maar deze grens kan eindelijk worden overwonnen door technologie.

Talrijke technische ontdekkingen zullen de mens binnenkort naar nieuwe stadia in de evolutie van de soort kunnen duwen, onsterfelijkheid zelf kan worden bereikt door de versmelting van mens en machine.

Maar weten we zeker dat de mens alleen maar kan profiteren van deze verbintenis?

De mens-machine-metafoor

In zijn essay "Life 3.0" maakt Max Tegmark een interessante uitweiding over het concept van leven door technologie in een precieze fase van haar evolutie te plaatsen, d.w.z. onmiddellijk na biologische evolutie (die hij leven 1.0 noemt) en culturele evolutie (die hij leven noemt). 2.0).

Technologische evolutie (dat wil zeggen, leven 3.0) zal de mens in staat stellen om zowel biologische als culturele evolutie te herprogrammeren, waardoor beide een plotselinge versnelling krijgen, precies zoals verondersteld door transhumanisten.

“Life 1.0 is niet in staat om zowel de hardware als de software opnieuw te ontwerpen. Life 2.0 is menselijk en biologisch en kan veel van zijn software (in alle culturen) opnieuw ontwerpen, maar niet zijn hardware. Leven 3.0, dat nog niet op aarde bestaat, ook al is het er bijna, is niet-menselijk en postbiologisch of technologisch en is in staat om niet alleen de software maar ook de hardware drastisch te herontwerpen.” – Max Tegmark

Het feit dat Max Tegmark het concept van "hardware" associeert met biologische evolutie en het concept van "software" van levende soorten met culturele evolutie, toont aan hoezeer zijn theorieën geconditioneerd zijn door het idee dat de dierenwereld vergelijkbaar is met het dualisme van digitale machines van het Von Neumann-model, d.w.z. samengesteld uit een centrale verwerkingseenheid (de geest) en hardware voor interactie met de wereld (het lichaam).

De levende machines

Primordiale organismen zoals bacteriën, verstoken van enig orgaan, zelfs maar in de verte vergelijkbaar met een centraal zenuwstelsel, hebben al duizenden jaren het vermogen om te interageren met de omringende wereld door de suikers te identificeren en na te jagen waarnaar ze begerig zijn, dankzij een lichaamsdynamiek die werkt in de totale afwezigheid van een gecentraliseerd informatieverwerkingssysteem. Op een bepaalde manier vertegenwoordigen ze een vorm van chemisch-mechanisch leven die even onwetend als efficiënt is.

De buitengewone machines van Theo Jansen vertegenwoordigen een interessant onderzoek naar het leven door middel van mechanica. Zijn "Strandbeesten" (of strandbeesten) zijn wezens die zich zelfstandig kunnen voortbewegen, voortgedreven door de kracht van de wind.

Deze wezens "leven" op de stranden en om te voorkomen dat ze in het water terechtkomen, hebben sommigen van hen een sensor gemaakt met touwen en flessen die hen laat weten wanneer ze te dicht bij de zee zijn en het daarom gepast is om van richting te veranderen.

“Sinds 1990 ben ik betrokken bij het creëren van nieuwe levensvormen. In plaats van stuifmeel en zaden gebruikte ik gele plastic buisjes als grondstof van deze nieuwe natuur. Ik maak skeletten die kunnen lopen met de wind, zodat ze niet hoeven te eten. In de loop van de tijd zijn deze skeletten steeds beter in staat geworden om de elementen zoals stormen en water te overleven. Mijn doel is om deze dieren in kuddes op het strand los te laten, zodat ze hun leven kunnen leiden." – Theo Jansen

Zijn de machines van Jansen, door de mens gemaakt en door de wind aangedreven, echte representaties van het leven of niet? Als we ons beperken tot het observeren van deze soorten vanuit een holistisch perspectief, kunnen we ons voorstellen dat hun bestaan ​​op de een of andere manier dat van oerwezens volgt. En als iemand de afwezigheid zou opmerken van acties gericht op zelfbehoud die alle levende soorten verenigt, zou ik erop willen wijzen dat Theo Jansen constant bezig is met zijn wezens, waarbij hij steeds verder geëvolueerde soorten creëert in hun vermogen om te bewegen en te overleven.

Individualisme en transleven

Als wat de natuur de mens heeft geschonken duizenden jaren heeft gekost om te bereiken, zijn we er dan echt van overtuigd dat we de volgende stappen van onze evolutie kunnen samenpersen in een paar decennia, geleid door een verlangen naar zelfbeschikking, wat diep van binnen een waanidee lijkt? van almacht?

Als het transhumanisme beweert biologische grenzen te overwinnen en de evolutie van onze soort te beheersen, door de wijze biologische processen van natuurlijke selectie te vervangen door technologie, doet het dat door voor te stellen wat slechts een "versiecontrole" van het lichaam en zijn delen lijkt te zijn. het verwaarlozen van de rol van de mensheid in de natuurlijke context.

Het transhumanisme negeert het feit dat evolutie een complex systeem is dat niet alleen betrekking heeft op de mens, maar op het hele ecosysteem dat hem honderdduizenden jaren lang in zijn wieg heeft gestaan.

Als we het verlies van het ecosysteemevenwicht waarnemen, is het gemakkelijk te begrijpen dat een nieuwe 'transmenselijke' fase, gebaseerd op de versmelting van mens en technologie, niet het antwoord is op de problemen van de natuur; integendeel, het zou zelf niet kunnen bestaan ​​zonder de natuurlijke en energiebronnen die daarvoor onontbeerlijk zijn.

conclusies

Het transhumanisme lijkt een alternatief te zijn voor het oplossen van de problemen die de wereld teisteren, de egocentrische en individualistische vlucht voorwaarts van het individu dat, uitgerust met de middelen om dit te doen, er vrijelijk voor kiest de problemen waarvoor de technologie zelf verantwoordelijk is, te negeren. om zichzelf te ontwikkelen tot een nieuwe vorm van bestaan.

Het maakt niet uit vanuit welk perspectief men de vraag wil bekijken: zelfs vanuit een materialistisch oogpunt kan de natuur worden beschouwd als een uiterst geavanceerd technologisch platform en de mens als een directe uiting van haar enorme en nog steeds onontcijferbare complexiteit. En de dood bestempelen als een grens van de menselijke conditie vertegenwoordigt de wil om evolutie niet vanuit het juiste perspectief te willen bekijken.

We moeten accepteren dat we deel uitmaken van een ecosysteem dat in staat is om het welzijn te herstellen dat we allemaal nodig hebben binnen de grenzen van ons bestaan.

Artikel di Gianfranco Fedele