L 'HYPERLOOP autorstwa Elona Muska, projektu mającego 170 lat

Kiedy Elon Musk ogłosił swoją „wizję” systemu transportowego zdolnego do poruszania się z prędkością ponaddźwiękową, skromnie wskazał na jego potencjał, defico czyni go „piątym rodzajem transportu” po transporcie drogowym, kolejowym, morskim i lotniczym.

Zasilany energią słoneczną i składający się z dużego kontenera na pasażerów i ładunek umieszczonego w długiej rurze. L'Hyperloop, który według Elona jest „skrzyżowaniem Concorde’a i Railguna”, według wstępnego projektu mógłby pokonać 350-kilometrową podróż między Los Angeles a San Francisco w 35 minut.

Nie jest to jednak pierwszy projekt opartego na rurze próżniowej, pneumatycznie zasysanego systemu transportowego, jest to idea wywodząca się z wiktoriańskiej Wielkiej Brytanii.

Pierwszy projekt „kolei pneumatycznej” został opracowany przez legendarnego inżyniera Isambarda Kingdom Brunela, prawdziwego Elona Muska z epoki wiktoriańskiej. Oczywiście nie było paneli słonecznych, a prędkość naddźwiękowa też nie mogła wyobrażałem sobie, ale 20-milowy odcinek toru Brunel między Exeter i Newton Abbot w południowo-zachodniej Anglii został opracowany z rurą próżniową do napędzania pociągów z prędkością do 70 mil na godzinę (taka sama prędkość jak najlepsze pociągi parowe). Jeśli spojrzymy na prędkość, nie różni się ona zbytnio od tradycyjnych pociągów, poza tym, że nie było lokomotywy parowej, a także nie było dużej rury, w której jechał pociąg, ale małą rurkę pośrodku toru, która zapewniała napęd. Pociąg był połączony z tłokiem, który był ciągnięty wzdłuż przewodu przez próżnię wytworzoną przez szereg ogromnych przepompowni wzdłuż toru. To były pociągi bez maszynisty, był tylko jeden hamulec. Pociąg kursował od września 1847 do września następnego roku, kiedy to trudności techniczne związane z obsługą układów ssących stały się nie do pokonania i projekt został zaniechany. Na zdjęciu rekonstrukcja rury ssącej.

Istnieje kilka podobieństw między projektem Bunela aHyperloop,

– mówi Colin Divall, profesor kolejnictwa na Uniwersytecie w Yorku, ale oczywiście „istnieją też dość istotne różnice”. Zasadniczo w stacji Brunela formą napędu była rura próżniowa, podczas gdy w przypadku Muska kapsuły/samochody pasażerskie znajdują się wewnątrz rury, a próżnia służy zmniejszeniu oporu powietrza. W rzeczywistości innym podobnym eksperymentem był eksperyment z koleją pneumatyczną Crystal Palace w południowym Londynie w 1860 roku. Hyperloop z ogromnymi fanami dmuchającymi i zasysającymi samochody przez hermetyczny tunel, ale zbudowany tor był niczym więcej niż projektem koncepcyjnym.

Ercole Palmeri
Tymczasowy kierownik ds. Innowacji