Python et methodi provectae functiones producunt meliora programmationis

Python est programmatio linguae fantasticae, ut patet ex GitHubest etiam secunda lingua popularis in MMXXII.

Commodissima Pythonis commoda sunt magna programmatum communitas.

Python habet sarcinam pro quovis casu usu.

In toto orbe programmandi Pythonis, copia notarum quae saepe ab incipientibus latet, momentum tamen momenti habent in oecosystematis linguae.

Magicae modi sunt praecellenti modosdefinites in Pythone quae speciales lineamenta syntactica praebent. Facile agnoscuntur per duplices impetus in principio et fine, sicut __init__, __call__, __len__ ... etc.

Magicae Methodi

Magicae methodi permittunt consuetudine obiecta, ut similes in Pythone generibus constructis se gerant.

In hoc articulo, potentes dandi functiones intendunt. Intentum eorum explorabimus et eorum usum discutiemus.

Utrum Python es novitius sive programmator peritus, hoc articulum intendit tibi dare comprehensivam de Dunder functionibus, faciens Python coding tuum experientiam efficaciorem et iucundum.

Memento, magicae Pythonis non solum in sua simplicitate et versalitate, sed etiam in potentiis eius formis sicut Dunderis functionibus.

__init__

Forsitan munus omnium fundamentalissimum vacet. Haec est methodus magica, quam Python sponte vocat, quoties novum obiectum (vel, ut nomen monet, initialize) creamus.__init__

classis pizza:
    def __init__(se, amplitudo, toppings);
        self.size = magnitudine
        self.toppings = toppings

# Nunc faciamus pizza
my_pizza = Pizza('magna', ['pepperoni', 'fungorum'])

print (my_pizza.size) # Hoc imprimendi: magna
print(my_pizza.toppings) # Hoc imprimet: ['pepperoni', 'fungorum']

Hoc exemplo genus Pizza appellatur. Munus nostrum __init__ constituimus ut parametros ad tempus initializationis definiendum constituamus, easque proprietates nostrae consuetudini obiecto ponemus.

Hic ponitur instantiae classis. Cum ergo auto magnitudinem = magnitudinem scribimus, dicimus "Heus, hoc pizza obiectum magnitudinis attributum habet" sizeet eam volo esse quantamcumque provisi cum obiectum creavi».

__str__ et __repr__

__Str__

Haec est methodus magicae Pythonis quae nobis concedit defiitem Naiss.

Cum imprimendi vel convertendi filo utens str(), Python , reprehendo si habes ? defiEgo ascendit cum modum __str__ ad illud genus.

Si ita est, utere illa methodo objectum ad nervum convertendi.

Pizza possumus extendere exemplum ut munus includit __str__ ut sequitur:

class Pizza: def __init__(se, size, toppings): self.size = size self.toppings = toppings def __str__(self): return f"A {self.size} pizza cum {", '.join(self.toppings )}" my_pizza = Pizza('magna', ['pepperoni', 'fungorum']) print(my_pizza) # Hoc imprimet: Magna pizza cum pepperoni, fungorum

__repr__

Munus __str_ magis informal via est describendi proprietates obiecti. Ex altera parte, __repr__ adhibetur ad rem magis formalem, accuratiorem et inambiguam descriptionem obiecti consuetudinis.

Si vocas repr() in obiecto vel tu modo typus obiectum nominis in console, Python, modum quaeret __repr__.

Se __str__ non est definita, Python, utetur __repr__ ut tergum dum quaerit imprimere objectum vel chorda converti. Ita est saepe utilem deficonsummare certe __repr__etiam si non defiexeat __str__.

Ecce quomodo potuimus defimetam __repr__ ad nostrum exemplum pizza:

classis pizza:
    def __init__(se, amplitudo, toppings);
        self.size = magnitudine
        self.toppings = toppings

    def __repr__(se);
        reditus f "Pizza('{self.size}', {self.toppings}})"

my_pizza = Pizza('magna', ['pepperoni', 'fungorum'])
print(repr(my_pizza)) # Haec imprimet: Pizza('magna', ['pepperoni', 'fungorum'])

__repr__ tibi dat chorda, quam potes ut Pythone iubeat recreare obiectum Etruscum, cum __str__ humaniorem vobis dat descriptionem. Iuvat spero te paulo melius istos ruminare modos!

__add__

In Pythone scimus omnes numeros addere posse utentium operante +quod 3 + 5.

Sed quid si exempla alicuius consuetudinis addere velimus?

Munus Dunder __add__ id nobis iustum facere sinit. Dat facultatem defiegrediens Naissitana urbe mores operantis + pro nobis personalized items.

In constantiae utilitate, sumamus nos velle defimores autem consummare + nostro exemplo Neapolitano. Dicamus quod quotiens duas vel plures lagani pistrinae simul addimus, sponte omnia eorum toppings componet. Hic est quid simile viderit:

classis pizza:
    def __init__(se, amplitudo, toppings);
        self.size = magnitudine
        self.toppings = toppings

    def __add__(se, alii);
        nisi isinstance (alius, Pizza);
            Tollit TypeError ( "Potes aliam addere pizza!")
        new_toppings = self.toppings + other.toppings
        reditus pizza (self.size, new_toppings)

# Faciamus duos lagani pistrinae
pizza1 = Pizza('magnum', ['pepperoni', 'fungorum'])
pizza2 = Pizza('magnum', ['oleae', 'pineapple');

# Et nunc "adde" eos
combined_pizza = pizza1 + pizza2

print(combined_pizza.toppings) # Haec imprimet: ['pepperoni', 'fungorum', 'olearum', 'pineapple']

Similiter ad dundere __add__, possumus etiam defialia arithmetica munera ut consummare __sub__ (Per subtractionem uti ad operator -) et __mul__ (Propter multiplicationem usus est operator *).

__len__

Hoc dunder methodo nobis concedit defiquod munus consummare len() nativus items pro nobis reddere debet.

Python utitur len() ut longitudinem vel magnitudinem data structuram sicut album vel filum.

In contextu nostri exempli, dicere potuimus "longitudinem" Neapolitanae esse numerum toppings quas habet. Ecce quomodo eam efficere potuimus;

classis pizza:
    def __init__(se, amplitudo, toppings);
        self.size = magnitudine
        self.toppings = toppings

    def __len__(se);
        len reditus (self.toppings)

# Faciamus pizza
my_pizza = Pizza ('magna', ['pepperoni', 'fungorum', 'olearum'])

print (len(my_pizza)) # Haec imprimendi: 3

In methodo __len__ tantum longitudinis indices reddimus toppings. Nunc, len(my_pizza) et narrabit nobis quot toppings sunt in eo my_pizza.

__ processus __

Hic modus dandi obiectis iterabile permittit, i.e., in pro fascia adhiberi potest.

Ad hoc etiam faciendum est defimunus consummare __next__, Hic ponitur pro definish mores, qui proximum valorem in iteratione reddere debent. Debet etiam signum iterabile in eventu non esse plura elementa in ordine. Nos typice assequi coniectis exceptionem StopIteration.

Pro exemplo nostro Neapolitano, dicamus volumus toppings iterare. Facere potuimus nostrum genus pizza iterabile definendo modum __iter__:

classis pizza:
    def __init__(se, amplitudo, toppings);
        self.size = magnitudine
        self.toppings = toppings

    def __iter__(se);
        self.n = 0
        reditus sui

    def __next__(se);
        si self.n <len (self.toppings):
            result = self.toppings [self.n]
            self.n += 1
            reditus eventus
        aliud;
            attollere StopIteration

# Faciamus pizza
my_pizza = Pizza ('magna', ['pepperoni', 'fungorum', 'olearum'])

# Et nunc iteremus
ad earum in my_pizza:
    print (topping)

Hoc in casu, pro loop vocat __iter__Quod initializes contra (self.n) redit Etruscum ipsum (self).

Tum, pro loop vocat __next__ ut quisque earum rursus.

quod __next__ rediit omnia condimenta; StopIteration exceptionem iacit et pro fascia iam scit non esse amplius toppings et sic processum iterationis abortum faciet.

Ercole Palmeri